¡Somos 4!

Hace unos días os daba la noticia por RRSS que en octubre seremos uno más en la familia. Tenía muchas ganas de contároslo, y es que compartir estas noticias siempre te hace muchísima ilusión. Siempre hemos sido muy prudentes a la hora de anunciar el embarazo, y hemos preferido esperar unas semanas de rigor, pero la verdad es que con este segundo embarazo ha sido difícil «esconderlo» ¡porque la barriga ha salido muy muy pronto!

Siempre habíamos tenido claro que no queríamos quedarnos únicamente con un hijo, siempre nos hemos imaginado con más. Ahora tampoco os penséis que quiero hacer un Verdeliss (que la admiro muchísimo de verdad), pero que con una sola tampoco. El amore dice que se planta ya, yo por ahora no voy a decir nada porque estoy en ese momento que os diría que quiero tener 4 más y en el posparto os estaré diciendo que me ligo las trompas… 😉 Así que ya iremos viendo como va el camino.

De momento aquí estamos, disfrutano del segund@ con muchísima ilusión. Aunque siempre habíamos tenido claro que queríamos más, también sabíamos que necesitábamos una estabilidad a nivel de sueño. Ya sabéis las que me seguís de hace tiempo, que el tema de dormir ha sido realmente duro con Valentina y hasta que no empezó a dormir bien (entendamos bien como dormir 5-6 horas seguidas estabilizadas y creciendo; y sabiendo que hay etapas y que se ponen malos, etc.) Pero vamos, que hasta que no dejamos atrás aquellas noches de desvelos cada hora y media y pasearnos por la calle en plena madrugada no nos vimos con fuerza suficiente como para afrontar un segundo hijo. Y os confieso que hubieron épocas en las que pensé que este nunca llegaría, por que claro, si la menda pensaba tirarse así años, yo no me veía capaz de tener un bebé de semanas haciendo sus tomas y la otra 3h despierta en plena noche. 

Pero pasó, Valentina empezó a dormir y como si nada, empezamos a recuperar esas horas de sueño, a descansar, a disfrutar de la noche, del ratito para el amore y yo… Y como el cuerpo es sabio pues afloraron en nosotros las ganas de tener un segundo. Y fue de una manera muy especial.

Un día estábamos comiendo los 3, y Valentina dijo o hizo alguna de las suyas. La verdad es que no recuerdo bien bien lo que fue pero los tres estallamos en carcajadas. Y fue en ese momento en el que el amore y yo nos miramos y supimos lo que estaba pensando el otro: faltaba alguien más en la mesa. ¿Os ha pasado alguna vez? Esa sensación de que falta alguien, de que no estamos todos, de que no estamos completos.

Por supuesto en el momento en el que decides que quieres ir a por un segundo no siempre sucede de inmediato. Al menos nosotros, no hemos tenido ese don. Y aunque en un principio nos hubiera gustado que se llevaran menos, ahora creo que será perfecto. Todo pasa por alguna razón. Valentina está pasando una época muy intensa con las rabietas y convivir con ellas y con un nuevo miembro en casa hubiera sido complicado. Así que esperemos que estos meses que quedan, al menos, hayan bajado su intensidad. Y por otro lado, también ha llegado el momento, porque así lo sentimos las dos, de separarnos unas poquitas horas durante la mañana. Antes, ella no estaba preparada, y yo tampoco y quizás hubiera sido muy forzado con tal de prepararla para la llegada del nuev@ hermanit@. Y en este caso ha sido como ideal. Hay mañanas que llamo al amore diciéndole: «¡es que se queda genial!» Me parece increíble que hayamos llegado ya a esta etapa. 

Y para mi, también ha sido muy importante tener estas horitas por la mañana para poder descansar y poder hacer gran parte del trabajo que requiere llevar este blog y las RRSS. La verdad es que este segundo embarazo no está teniendo nada que ver con el primero. Los tres primeros meses fueron durillos, y yo estaba muy bien acostumbrada con Valentina que prácticamente ni me enteré hasta que noté la primera patada. Con este han habido vómitos, nauseas, mareos… y un cansancio que por supuesto no podía satisfacer porque tenía a una que me requería al 100%. Pero al fin esas semanas han pasado, y aunque tengo algún día malillo, es totalmente soportable.

Todo este malestar también ha ido de la mano de una crisis de creatividad súper heavy. Supongo que mi cuerpo estaba 100% dedicado a la gestación de un nuevo ser y no estaba para nada más. Es por ello que estos último meses he publicado mucho menos en RRSS y en el blog, porque además de no encontrarme bien, tampoco se me ocurría que aportar o ofreceros. Fue entrar en el segundo trimestre y aflorar en mi nuevas ideas y propuestas, así que aquí estoy con muchas ganas de contaros todo lo que tengo en mente. 

No sé como van a ser los siguientes meses, ni como va a afectar mi presencia 2.0 con la bimaternidad, lo que si que tengo claro, y eso me lo ha enseñado Valentina, es que al cuerpo hay que escucharlo y hacerle caso. Y que al final, hace dos años tomé una decisión y un cambio de vida con un único objetivo: estar en casa, criar, vivir y acompañar los primeros años de mis hijos, así que esa va a ser siempre mi prioridad. Llegará un momento en el que me irán necesitando menos (con V empiezo a vivirlo ahora y es todo un mundo de emociones) pero por otro lado emprendo una nueva aventura. No os lo voy a negar: ¡estoy cagada! El posparto de Valentina fue durísimo, lo recuerdo como una época muy oscura de mi vida y que no me gustaría repetir. Así que espero que la experiencia me sirva de aliado y que las nuevas exigencias de convivir con un bebé y una salvaje de casi 3 años no pesen más que la ilusión de poder vivir de nuevo el nacimiento y los primeros meses de una vida.

No me enrollo más, que ya sabéis que con estos temas me doy cuerda y no hay quien me pare. Ya os iré contando todo lo que me viene a la mente estos meses. He visto por RRSS que somos muchas esperanzo para otoño así que ¡mucho ánimo a todas! ¡Hasta la próxima, mil gracias por leerme siempre!

14 Comentarios

  1. Maria mayo 23, 2018 - 1:34 pm

    Siempre me he sentido muy identificada contigo, con tu salvaja y el mío, con la oscuridad del postparto y con las noches sin dormir…y qué cosa que estemos embarazadas a la vez! En mi caso se llevaran dos años justos y estoy a co jo na da! Pero oye…palante!!

    Contestar
  2. Carla mayo 23, 2018 - 1:35 pm

    Felicitats!
    Nosaltres si vam tenir el don de q el segon vingués ràpid i fa 2 mesos q ja tenim la peque aquí, 25 mesos es porten.
    Només puc dir-te q el segon, gràcies a déu, es porta molt millor. Així q hi hagi o no un mal pospart (q espero q no!) ho portaràs diferent sens dubte.
    Disfruta-ho, q passa encara més ràpid q amb el primer!

    Contestar
  3. Helena mayo 23, 2018 - 2:39 pm

    Acollona de la ostia! 15 dies i 2 anys i mig… quina bogeria, però l’experiencia és un grau i tot anirà millor, però hi ha moments molt durs! I si fas teta encara més divertit. Gaudeix

    Contestar
  4. Judith mayo 23, 2018 - 2:55 pm

    Jo tb vaig tenir un primer post-part moooolt dur, i un nen q no ha començat a dormir “bé” fins als 2 anys… Ara el gran té 2 i mig i ja tenim aqui al segon amb un meset… i de debò, RES A VEURE! La natura es sabia, aixi que… fora aquestes pors! 😉 Segur q tindras un post-part fantastic i gaudiras d’aquesta segona maternitat com ni t’hauries pogut imaginar 😉 Moltissimes felicitats!!
    PD: he de dir q fins el dia del part jo tb estava acollinida ?? jajaja

    Contestar
  5. Susana mayo 23, 2018 - 3:43 pm

    Yo tambien tengo una nena de 2 años y 4 meses y espero la llegada de mi segundo hij@ are finales de octubre….. Si, somos muchas las que esperamos para octubre… a ver que tal se nos da la bimaternidad!!!!! Besitos y animo para ambas

    Contestar
  6. Eva mayo 23, 2018 - 5:07 pm

    Todas las familias y, en especial, todas las mujeres que tenéis más de un hijo sois unas valientes. Si un post-parto «fácil» ya es duro, uno difícil tiene que ser… inimaginable. Te admiro, te felicito y te mando mucha fuerza 🙂

    Contestar
  7. Harmonie mayo 23, 2018 - 6:20 pm

    Quina felicitats Esther! A nosaltres la arribada del second va ser mes senzill ia que ens esperavam una nova ola forta que mai va arribar! I sempre guardem al cap que tot aquest temps es al final molt pocs moments en la vida! Ara el Léonard te 4 anys i mig i fa la seva vida cada dia més independant i també ve amb molta emoció! Cuida’t!

    Contestar
  8. Norelys mayo 23, 2018 - 9:03 pm

    En hora buena millones de Bendiciones a mi familia favorita 2.0 Un abrazo desde Eslovakia

    Contestar
  9. Cristina mayo 23, 2018 - 9:18 pm

    enhorabuena y que vaya fenomenal los meses que faltan! el segundo embarazo también fue para mi muy duro pero si bien estaba asustada con cómo sería el post parto porque tenía ese recuerdo de oscuridades que comentas, la experiencia ha sido completamente distinta! creo que para mi hija ha sido un regalo la llegada de su hermano (también se llevan casi tres años) y se adoran! ahora el peque tiene 6 meses y todo está siendo mejor de cómo lo imaginé, espero que a vosotros también os suceda así!!

    Contestar
  10. Diana mayo 23, 2018 - 9:19 pm

    Jo Et puc explicar la meva experiència personal i per a mi cada nen és un món! Les meves es porten 23 mesos i la gran com jo dic és intensa, intensa i la Petita és pachorra total! Disfuta molt que pasa volant!!!

    Contestar
  11. Esther Rodriguez mayo 23, 2018 - 9:39 pm

    Muchas felicidades Esther!!! Me alegro un montón !!!!

    Contestar
  12. Esther mayo 24, 2018 - 9:48 am

    Muchas felicidades!!un bebé siempre es una alegría, mis niñas se llevan dos años y cuatro meses, el primer mes ha sido muy duro porque Olivia que es la «mayor» lo ha pasado regular, ha necesitado tiempo para adaptarse a la nueva situación familiar,pero ya lo tiene asumido y solo han pasado tres meses! Es increíble cómo los niños se amoldan y aceptan las nuevas situaciones ( con su propio periodo de adaptación,claro) pero ahora no puede vivir sin su hermana, no quiere que la dejemos atrás nunca y cuando sale de la guardería es por la primera que pregunta?. Así que ánimo, que tendrá sus momentos,pero sin duda merecen la pena.

    Contestar
  13. Cristina mayo 24, 2018 - 8:15 pm

    Aquí una embarassada primerenca! Em toca també a l’octubre! 😀 Ànims!

    Contestar
  14. Elisabet Castillo Fernández mayo 24, 2018 - 10:06 pm

    Muchas felicidades!!! Soy bimami de niño y niña, 2 años y medio y 6 meses. Al principio es duro y más con la mayor en etapa de rabietas, pero no tiene nada que ver el post parto ni cómo llevar la maternidad, lactancia, etc… Lo llevas de otra manera, aunque no duermas, estás cansada, sabes que todo pasa, y a mi parecer lo disfrutas y estrujas más esos momentos con tu bebé. Aunque no te lo voy a negar es muy duro estar sola con los dos, llegar a todo y atenderlos.

    Contestar

Deja un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.